Karanlık çökünce, bazı kenar mahalle parklarında çocuk seslerinin yerini, kimsesiz, kimliksiz ya da yok sayılan insanların küfürleri alır. Son kuruşlarını saydıkları biralarının köpükleri ağızlarında dağılırken, sövdükleri geçmiş zaman insanlarıdır. Yanı başlarından geçerken, pek az kişi, onlara bakmaya cesaret eder. Sanki bakışları buluştuğunda, boyunları bıçakla incecik oyulacak ya da bacakları zorla aralanacak gibi hissederler. Kimisi haklıdır. Delik ceplerini yalnızlıkla dolduran bu adamların bazıları azılıdır. Ama kimisi haksızdır. Kaybettikleri çocukluklarını, sessiz parkın köşelerinde kovalayanlar da vardır.
Ve karanlık dinince, boş bira kutularının yanında, birkaç karga ve sokak köpekleri parktaki görevi devralır. Yine de bazı parklar, bugün ki gibi, cesetlerle uyanır…
* * *
